Olumsuz düşünen anneler

Bazı insanlar ne kadar pozitif ve olumlu düşünürse, bazı insanlar da bir o kadar negatif ve olumsuzdur. Bir apartman; komşum vardı. O zamanlar kızım yeni doğmuştu, henüz çalışmıyordum. Balkonlarımız yan yanaydı. Ben bebeğin karnını doyurup uyuttuktan sonra, sabahın o mis gibi kokusunu hissetmek için balkona çıkardım. Komşum da o saatlerde çocuklarını okula yolcu ederdi. Balkona çıkıp servislerine binmelerine bakardı.Yıllarca ona her sabah "Günaydın, nasılsın?" deyişimde bana hep aynı yanıtı vermiştir: "Off, bu sabah içimde bir sıkıntı var. Hiç iyi değilim. Zaten hava da iğrenç." Komşum (kulakları çınlasın) yazın havanın sıcaklığından, kışın havanın soğuk olmasından, baharlarda ise hava değişiminin kendisine iyi gelmediğinden yakınırdı. Çok iyi bir kadındı ama her zaman olumsuz düşünürdü.

Elbette insan, yaşamının her anında olumlu düşünemez. Moralimiz bozulduğunda, kendimizi mutsuz hissettiğimizde olumsuz düşünceler üretir dururuz. Bu olağandır. Ancak sürekli olumsuz düşünmek, yaşama sürekli olumsuz bakmak olağan bir ruh hali değildir. Sürekli olumsuz düşünmek, sürekli mutsuz olmak ve çevremizdeki insanları da mutsuz etmek anlamına gelir.

Sürekli olumsuz düşünen annelerin çocukları mutsuz çocuklardır. Onlar da hayatın olumsuz yönlerini görmeye alışırlar, çünkü anneleri onları ister istemez böyle yönlendirir. Bu anneler ev kadınıysalar ev işlerinden, canlarının nasıl sıkıldığından yakınırlar; çalışıyorlarsa asla işlerinden memnun değildirler. Hayat onlar için anlamsız bir karmaşadır, onlara göre bu karmaşanın içerisinde yaşamanın anlamı yoktur. Bu anneler olumsuz düşünmeye, hayatı olumsuz yönünden yaşamaya o kadar odaklanmışlardır ki, çocuklarına yaşamın güzelliklerini gösteremezler.

Oysa anne-baba olmak bir sanattır, olmak gerektirir. Mutluluk bize verilmez, çoğu zaman mutluluğu biz oluştururuz. Hepimiz kendi mutluluklarımızı oluşturur ve oluşturduğumuz mutluluklarımız içerisinde yaşamlarımızı sürdürürüz.

Elbette zaman zaman mutsuzluklarımız da olur ama mutsuzluklarımız bizim yaşam deneyimlerimizdir. Ancak sürekli olumsuz düşünmek, hayata, olaylara ve kişilere sürekli olumsuz bir pencereden bakmak, yaşam deneyimi değil, deneyimsizliğidir.

Bu anlamda kendinizi sorgulayın ve hayata bakışınızı değiştirmeye özen gösterin. Aksi halde mutsuzluğunuz çocuğunuza da yansıyacak. O da karşılaştığı her olaya, her kişiye olumsuz yönünden bakacak, kendisi, çevresi ve dünyayla barışık olamayacak, hep kendisini mutsuz edecek bir şeyler bulacak. Ne kendisi mutlu olacak, ne de sevdiklerini mutlu edebilecek. Hayatı Çoğunlukla olumsuz tarafından yaşayacak.

Hiçbir annenin çocuğuna böyle bir miras bırakmaya hakkı yok diye düşünüyorum.


Konular